GŁÓWNE OŚRODKI, KIERUNKI ORAZ POSTACIE POLSKIEJ EKONOMII W OKRESIE MIĘDZYWOJENNYM (1918-39)

Abstrakt

DOI: 10.19251/ne/2019.30(2)

Streszczenie
Głównymi ośrodkami polskiej myśli ekonomicznej w pierwszych latach po odzyskaniu niepodległości były Kraków
i Lwów. Znaczenie tych ośrodków akademickich wynikało z korzystnych warunków występujących w zaborze austriackim, które umożliwiały polonizację Uniwersytetu Jagiellońskiego i Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Formująca się na tych uczelniach ekonomia odpowiadała na myśl zachodnioeuropejską, przy czym posiadała własną metodologię i oryginalny sposób rozwiązywania zasadniczych problemów społeczno-ekonomicznych
odradzającego się państwa polskiego. Istotne było także znaczenie Towarzystwa Naukowego Krakowskiego, późniejszej Akademii Umiejętności, która wydawała opracowania i analizy pod redakcją Adama Krzyżanowskiego. Poza starymi ośrodkami uniwersyteckimi w II Rzeczypospolitej rodziły się nowe centra wiedzy ekonomicznej w Krakowie, Poznaniu i Lwowie. Do głównych placówek naukowych tego okresu należy zaliczyć: Instytut Gospodarstwa Społecznego, Instytut Badania Koniunktur Gospodarczych i Cen oraz Główny Urząd Statystyczny. Popularne wtedy czasopisma to m.in. „Ekonomista” (Warszawa), „Przegląd Ekonomiczny” (Lwów) „Czasopismo
Prawnicze i Ekonomiczne” (Kraków), „Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny” (Poznań). Do znaczących
ekonomistów tego okresu należy zaliczyć Adama Krzyżanowskiego, Oskara Langego, Michała Kaleckiego oraz Władysława Zawadzkiego.

Słowa kluczowe: okres międzywojenny, polska ekonomia i ekonomiści, główne ośrodki polskiej myśli ekonomicznej, kierunek teoretyczny i szkoła historyczna.