WYKORZYSTANIE HUMORU W SOCJOTERAPII
Abstrakt
Streszczenie
Artykuł rozwija temat obecności humoru w pracy wychowawczej i terapeutycznej.
Autorki omawiają korzyści wynikające z operowania humorem, rozpatrując poczucie
humoru jako ważną kompetencję skutecznego socjoterapeuty. Świadome tego, że humor
jest jedną z fundamentalnych zasad budowania pozytywnych relacji społecznych, wspominają
także o granicach jego stosowania czy wręcz negatywnych konotacjach. Humor
traktowany jest jako sprawność wymagająca nieustannej praktyki.
Słowa kluczowe: humor, komizm, terapia, socjoterapia, terapia, socjoterapeuta, wychowanie
Abstract
The article deals with the presence of humor in the educational and therapeutic
work. The authors discuss the benefits of humor operating, considering a sense of humor as
an important competence of an effective sociotherapist. Being aware of the fact that humor
is one of the fundamental principles for building positive social relationships, the authors
refer to the limits of its use or even negative connotations. Humor is treated as a skill which
requires constant practice.
Key words: humor, therapy, sociotherapy, sociotherapist, education
Bibliografia
Bibliografia :
Czeglik Agnieszka. 2012. „Dobry humor – towar deficytowy w edukacji”? Bliżej przedszkola,
nr 12.135.
Badyła Agnieszka. 2014. Obraz szkoły i edukacji w skeczach kabaretowych. W Humor w kulturze
i edukacji, red. Ewa Dunaj, Iwona Morawska. Lublin: Wydawnictwo UMCS.
Dudzikowa Maria. 1995. „Wiedza przygniotła ich do ziemi? Czyli o poczuciu humoru nauczycieli
w ocenie uczniów”. Studia Pedagogiczne tom XI.
Fryt Joanna. 2015. Procesy grupowe w socjoterapii dzieci i młodzieży. W Socjoterapia dzieci
i młodzieży. Diagnoza i metody pracy, red. Agnieszka Lasota, Jan Franczyk. Warszawa:
Żak.
Geier Manfred. 2007. Z czego śmieją się mądrzy ludzie. Kraków: Universitas.
Grzybowski Przemysław. 2012. Doktor klaun! Terapia śmiechem, wolontariat, edukacja międzykulturowa.
Kraków: Impuls.
Jagieła Jarosław. 2005. Trudny uczeń w szkole. Krótki przewodnik psychologiczny. Kraków:
Rubikon.
Kant Immanuel. 2004. Krytyka władzy sądzenia. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
Królikowska Jadwiga. 2009. Drama stosowana jako interwencja społeczna. Terapia w resocjalizacji
cz. I, red. Andrzej Rejzner, Paweł Szczepański. Warszawa: Żak.
Janowski Jerzy (przekł.). 1986. Philogelos albo śmieszek. Wrocław: Zakład Narodowy im.
Ossolińskich.
Lazarus Arnold. 2003. Wyobraźnia w psychoterapii. Gdańsk: GWP.
Marzec – Jóźwicka Magdalena. 2014. Czy uczeń jest arbuzem? Pół żartem, pół serio o tym, jak
to w szkole bywa…”. W Humor w kulturze i edukacji, red. Ewa Dunaj, Iwona Morawska.
Lublin: Wydawnictwo UMCS.
Michałek Krystyna. 1995. „Humor i dowcip jako technika”. Wychowanie w przedszkolu nr 2.
Radomska Anna. 2012. „Dobry żart, męża wart”. Charaktery nr 4.
Shadyac Tom (reż.). 1998. Patch Adams. Universal, USA.
Słysz, Anna. 2008. Główne czynniki zmiany w socjoterapii dzieci i młodzieży. W Pojęcie zmiany
w teorii i praktyce pedagogicznej, red. Joanna Słapińska. Poznań: Wydaw. Nauk. UAM.
Strykowska Justyna. 2011. „Kompetencje socjoterapeutyczne w pracy pedagogicznej”. Neodidagmata
nr 31/32.
Tamblyn Doni. 2009. Śmiej się i ucz. Kraków: Wolters Kluwer.
Tomczuk – Wasilewska Jolanta. 2009. Psychologia humoru. Lublin: KUL.
Waszyńska Katarzyna. 2013. Socjoterapia jako forma pomocy psychologiczno-pedagogicznej.
Teoria i praktyka. Poznań: Wydaw. Nauk. UAM.
Żygulski Kazimierz. 1976. Wspólnota śmiechu. Studium socjologiczne komizmu. Warszawa:
Państwowy Instytut Wydawniczy.
