PRZESTRZEŃ IDEI, EDUKACJI I DIALOGU SPOŁECZNEGO CZYLI TEATR ANGLOSASKI WOBEC KRYZYSU EKOLOGICZNEGO.
DOI:
https://doi.org/10.19251/sej/2021.14.1(14)Słowa kluczowe:
Eko-krytyka, teatr brytyjski, teatr amerykański, teatr społecznie zaangażowany, teatr polityczny, edukacja ekologicznaAbstrakt
Celem tego artykułu jest zarysowanie głównych nurtów działalności teatru anglojęzycznego w ciągu ostatnich trzech dekad na rzecz ochrony przyrody. Chociaż eko-krytyka zdobywała rzesze kolejnych wyznawców a świadomość zagrożeń ekologicznych obejmowała stopniowo wszystkie sfery działalności człowieka, teatr przez wiele lat nie podejmował tematów ekologicznych, mimo swojego zaangażowania politycznego w innych sprawach. Kiedy w końcu teatr zabarwił się na zielono, jego głos w tej sprawie jest zdecydowany i inspirujący. Wykorzystał on wspólnotowy charakter teatru do tworzenia przestrzeni, która jest jednym z głównych bohaterów przedstawienie a dystopijne wizje katastrof ekologicznych niosących głód i zagładę mają ogromną siłę rażenia. W ten sposób działalność artystyczna aktywnie kreuje świadomość ekologiczną swoich odbiorców a teatr nabiera społecznej i politycznej sprawczości.
Bibliografia
Arons, Wendy i Theresa J. May, red. 2012. Readings in Performance and Ecology. New York: Palgrave Macmillan.
Barry, Peter. 2009. Beginning Theory. An Introduction to Literary and Cultural Theory. Manchester: Manchester University Press.
Bate, Jonathan. 1991. Romantic Ecology: Wordsworth and the Environmental Tradition. London and New York: Routledge.
Brecht, Stefan. 1988. The Bread and Puppet Theatre. vol. 2, London: Methuen.
Butler, Robert. 2009. Green Shoots of Climate-change Theatre. The Guardian, 22 maja 2009. Dostęp: 11.05.2020. https://www.theguardian.com/stage/theatreblog/2009/may/22/climate-change-theatre.
Chaudhuri, Una. 1994. “There Must Be A Lot of Fish in that Lake”: Towards an Ecological Theatre. Theatre, 25.(1), s. 23-31.
Cless, Downing. 2010. Ecology and Environment in European Drama. London and New York: Routledge.
---. 1996. Eco-Theatre, USA: The Grassroots Is Greener. TDR, 40. (2), s. 79-102.
Evergreen Theatre. Our Story. Vision. Mission. Value Driven Priorities. Dostęp: 15.04.2021. https://www.evergreentheatre.com/our-story.
Fiedorczuk, Julia. 2015. Cyborg w ogrodzie. Wprowadzenie do ekokrytyki. Gdańsk: Wydawnictwo Naukowe Katedra.
Glotfelty, Cheryll, i Harold Fromm, red. 1996. The Ecocriticism Reader: Landmarks in Literary Ecology. Athens and London: The University of Georgia Press.
Kleymeyer, Charles D. 1994. Cultural Traditions and Community-based Conservation. W: Natural Connections: Perspectives in Community-based Conservation, red. David Western i R. Michael Wright, Washington: Island Press, s. 323-346.
Land Stewardship Centre. Precipice Theatre Society. Dostęp: 15.04.2021. https://www.landstewardship.org/resources/agency/24/.
May, Theresa J. 2005. Greening the Theater: Taking Ecocriticism from Page to Stage. Journal of Interdisciplinary Studies, 7 (Fall), s. 84-103.
Mollison, Bill. 1988. Permaculture: A Designers’ Manual. Tyalgum: Tagari Publications.
Munk, Erika. 1994. A Beginning and End. Theatre, 25. (1), s. 5-6.
Patterson, Michael. 2003. Strategies of Political Theatre. Post-War British Playwrights. Cambridge: Cambridge University Press, 2003.
Savage, Oli. 2019. Oli Savage on the Greenhouse, the First Zero Waste Venue at Edinburgh Fringe. Wywiad Grega Stewarta. Theatre Weekly. 8 lipca 2019. Dostęp: 20.09.2020. https://theatreweekly.com/interview-oli-savage-on-the-greenhouse-the-first-zero-waste-venue-at-edinburgh-fringe/.
Ślęzak, Ida. 2019. Natura nie jest dekoracją. Ekologia w teatrze. Dialog, 1 (176). Dostęp: 25.08.2020. http://www.dialog-pismo.pl/w-numerach/natura-nie-jest-dekoracja-ekologia-w-teatrze.
Woodhead, Cameron. 2013. Edible Stage Key Ingredient for Eco-friendly Acts. The Sydney Morning Herald. 19 marca 2013. Dostęp: 29.09.2020. http://www.smh.com.au/entertainment/theatre/edible-stage-key-ingredient-for-ecofriendly-acts-20130318-2gb5z.html.
